.

.

Sandro Filipepi Botticelli


Sandro Filipepi Botticelli (Florencia 1445) Pintor, ourive e escultor. Aos 25 anos xa posúe o seu propio taller. Un lustro máis tarde pinta o retrato de Giuliano de Medici conservado na National Gallery de Washington. Aproximadamente en 1478, Sandro, favorito da familia Medici, pinta a enigmática "Primavera" (Uffizi, Florencia), para Lorenzo di Pierfrancesco de' Medici, un mozo atormentado e neurótico. A imaxe da Primavera ""– como "O nacemento de Venus". A partir deste cadro, algúns historiadores estableceron cal era a iconografía da cultura florentina contemporánea a Botticelli. Como ro exempo, Agnolo Poliziano, poeta e preceptor dos fillos de Lorenzo de Medici (entre os cales Giovanni, futuro Papa Clemente X), coas súas líricas corteses nas que o vento esperto o desexo de Ninfas en bucólicos bosques, sería o equivalente literario da mitoloxía de Botticelli. Ambos os dous, representan ao neoplatonismo florentino, unha converxencia de platonismo e cristianismo. Todo o cadro botticelliano é a representación visual do concepto ficiniano: as tres Grazas corresponden á Trinidad, Flora á Virxe e Mercurio é, precisamente, quen mestura os elementos platónicos e cristiáns. En 1481, Sandro é chamado á romana Fábrica de San Pedro. Na Capilla Sixtina pinta tres grandes frescos, potentes e modernos pola execución estilística e os tons cromáticos: "O mozo Moisés"; "O Castigo dos fillos de Corah" e "A Tentación de Cristo". Mentres, a pintura de Sandro vólvese sobria e esencial. O pintor elimina o decorativo, os detalles procedentes da pintura flamenca e os luxuriosos bodegóns e substitúeos por cores vibrantes e por unha composición que evoca a pintura medieval, coa perspectiva intencionalmente ignorada ou investida, como na extrema e sublime "Natividad Mística" conservada na National Gallery de Londres. En 1505  pinta a "Crucifixión Mística" que  pode interpretarse como un tributo hermético ao monxe ou como unha mostra de desilusionada confianza cara á Igrexa, o mundo e el mesmo.
Sandro Botticelli morre en Florencia en 1510, aos 65 anos, doente e pobre.